ΔΑΣΚΑΛΟΣ Med. -υπ. Dr.
Σ' αυτή τη σελίδα
Αφιέρωμα στον Απόστολο Σταφύλη
Αφιέρωμα στον Απόστολο Σταφύλη
Φίλε, Αποστόλη,
«Στης μικρής ζωής σου την παράγκα
Ηλιαχτίδα στάθηκες
Βρήκε την χαραμάδα ο ήλιος
Σε πήρε και χάθηκες.»
Φίλε, Αποστόλη,
Για όλους εμάς
που συγκεντρωθήκαμε εδώ σήμερα για να σε τιμήσουμε και για όσους δεν μπόρεσαν να
παραστούν, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, πέρα από συναισθηματικές φορτίσεις, ότι
ήσουν ηλιαχτίδα.
Κι αυτό δεν
γεννήθηκε τυπολατρικά για να χαρακτηρίσουμε ένα άνθρωπό που χάθηκε και ψάχνουμε
να βρούμε κοσμητικά επίθετα να διανθίσουμε μια ομιλία.
Η λάμψη της
σκέψης σου και οι φωτεινοί δρόμοι που καθοδηγούσες το νου σου να διαβεί,
εξωτερίκευαν σε όλους εμάς, που σε γνωρίσαμε, τις ιδιότητες της ηλιαχτίδας.
Φίλε, Αποστόλη,
Ήσουν πραγματική
ηλιαχτίδα.
Συνάδελφοι
χαιρόντουσαν να σε ακούν.
Προσπαθούσαν να
βρουν ευκαιρία να συνομιλήσουν μαζί σου.
Είχες πάντα μια
άλλη σκέψη, μια άλλη άποψη, μα κυρίως ένα προβληματισμό, από αυτόν που η δική
μας ζωή τον έχει ανάγκη, αφού, όπως έλεγες, δυνάμεις μας οδηγούν σε ατραπούς
άγνωστους και μονόδρομους, κοινωνικά φωτεινούς, αλλά ψυχικά θεοσκότεινους.
Φίλε, Αποστόλη,
Η μικρή ζωή σου
δεν έδωσε την ευκαιρία να φωτίσει η ηλιαχτίδα σου κι άλλες σκέψεις, κι άλλες
απόψεις κι άλλους προβληματισμούς.
Έδωσε όμως ένα
μάθημα σε όλους μας.
Μας άνοιξε και
φώτισε και μια άλλη κρυμμένη γωνιά στο νου μας.
Αυτή που
χρειάζεται θάρρος και αποφασιστικότητα για να την προσπελάσεις.
Αυτή που οι
περισσότεροι την αφήνουν ανεξερεύνητη, έχοντας το φόβο ότι θα τους χαρακτηρίσουν
θρησκόληπτους, θεοφοβούμενους ή και επαναστάτες και αντιδραστικούς.
Αν όλοι μας
είχαμε φωτίσει τέτοιες γωνιές του νου μας, ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός και ο
άνθρωπος θα ήταν άνθρωπος και όχι μοντέρνος δούλος.
Φίλε, Αποστόλη,
Στης μικρής ζωής
την παράγκα χώραγε όλος ο κόσμος.
Δεν χρειάζεται
παλάτια η καρδιά για να χωρέσει τους ανθρώπους.
Νοιαζόσουν για
τον άνθρωπο.
Νοιαζόσουν για
τον συνάνθρωπο.
Νοιαζόσουν για τη
ζωή.
Νοιαζόσουν για το
φως.
Νοιαζόσουν για
μένα.
Νοιαζόσουν για
τον καθένα.
Νοιαζόσουν για
όλους και για όλα.
Φίλε, Αποστόλη,
Βρήκε τη χαραμάδα
ο ήλιος.
Όλοι μας έχουμε
μια χαραμάδα.
Όλοι μας μια μέρα
από αυτή τη χαραμάδα θα φύγουμε.
Ποιος όμως θα
βρει τη χαραμάδα;
Σε ποιον θα
έχουμε δώσει το δικαίωμα να περάσει τη χαραμάδα;
Τη δική σου
χαραμάδα τη βρήκε ο ήλιος.
Γιατί μόνο ένας
ήλιος είχε δικαίωμα να διαβεί τη χαραμάδα σου.
Γιατί μόνο ένας
ήλιος έχει δικαίωμα να παίρνει ηλιαχτίδες.
Γιατί μόνο ό
ήλιος μας φωτίζει με ηλιαχτίδες.
Γιατί μόνο ο
ήλιος μας καίει με ηλιαχτίδες.
Γιατί μόνο ο
ήλιος μας προβληματίζει.
Φίλε, Αποστόλη,
Ο ήλιος σε πήρε
και χάθηκες.
Χάθηκες για μας
τους γήινους.
Χάθηκες για μας
τους θνητούς.
Σε πήρε ο ήλιος,
και είμαι σίγουρος, το πιστεύω ειλικρινά όπως το πιστεύουν όλοι όσοι σε
γνώρισαν, ότι μόνο μ’ αυτόν τώρα κάνεις παρέα.
Εξάλλου γι αυτό
φρόντιζες πάντα.
Για τον Ήλιο που
είναι το «Φως του Κόσμου»
Φίλε, Αποστόλη,
Δεν χρειάζεται να
σου πω ότι δεν σε ξεχνάμε.
Δεν χρειάζεται να
σου πω ότι σε θυμόμαστε καθημερινά.
Δεν χρειάζεται να
σου πω ότι είσαι στις συζητήσεις μας.
Δεν χρειάζεται να
σου πω ότι λέμε συχνά: «τι θα έλεγε ο Αποστόλης για αυτό το θέμα;»
Εξάλλου επειδή σε
θυμόμαστε και δε θέλουμε να σε ξεχάσουμε συναχθήκαμε όλοι μας εδώ.
Η εκδήλωση για
σένα δεν είναι αποτέλεσμα δημοσιοϋπαλληλικής μορφής υποχρέωσης.
Είναι αποτέλεσμα
ανάγκης δημοσιοποίησης της μη λήθης.
Φίλε, Αποστόλη,
«Στης μικρής ζωής σου την παράγκα
Ηλιαχτίδα στάθηκες
Βρήκε την χαραμάδα ο ήλιος
Σε πήρε και χάθηκες.»
Nίκος Κύρκος, 21 Ιουνίου
2010, Γυμνάσιο Ομβριακής
ΒΡΑΧΝΕΣ… ΣΚΕΨΕΙΣ ( για τον μακαριστό π. Βησσαρίωνα
)
Δημοσιεύθηκε στον Λαμιακό Τύπο στις 16/03/2006
«Ανεξήγητο επιστημονικά» μας είπαν.
Κι έτρεξαν πολλοί να αμφισβητήσουν, να χλευάσουν, να μας πουν ότι κάποιοι μας κοροϊδεύουν.
Γιατί δεν θέλουμε σήμερα Αγίους;
«Έλα βρε συ τώρα την εποχή της ραγδαίας εξέλιξης της τεχνολογίας να πιστεύουμε σε Αγίους;»
Γιατί ενοχλούνται άραγε από την ύπαρξη ενός Αγίου;
Σε τι άραγε θα τους πείραζε ο γεροντάκος με τη βραχνή φωνή;
Αυτός δεν έκανε κακό όταν ήταν εν ζωή, τώρα τι κακό μπορεί να τους κάνει;
Δεν αμφισβητούν τη ζωή του, αλλά το αποτέλεσμα του θανάτου του δεκαπέντε χρόνια μετά.
Τον θέλουν ίδιο με όλους τους άλλους.
Μα δεν ήταν ίδιος.
Χιλιάδες άνθρωποι που τον γνώρισαν, είναι ακόμα εν ζωή, και κανείς δεν αμφιβάλλει ότι αυτός δεν ήταν ίδιος.
Και αν ακόμα συμβεί οτιδήποτε, με την αφθαρσία του σκηνώματός του, η ζωή αυτού του ανθρώπου δεν πρόκειται να αλλάξει.
Είναι παράδειγμα, αν όχι αγιότητας, ανθρωπιάς.
Κι ο σημερινός κόσμος έχει ανάγκη από δαύτη.
Απ΄ την αντίπερα όχθη κάποιοι βιάζονται.
«Όποιος βιάζεται σκοντάφτει»
«Ο Θεός δε βιάζεται» άκουσα. Ναι. Ποτέ δε βιάστηκε.
Αν αυτός ο άνθρωπος ήταν Άγιος ας του συμπεριφερθούμε όπως συμπεριφερόταν και ο ίδιος στη ζωή του.
Με σεμνότητα, ταπεινότητα και πραότητα.
Η βραχνή φωνή του ίσως είναι ένα σημάδι για το πως πρέπει εμείς σήμερα να μιλάμε γι αυτόν.
Βραχνά.
Η αγιότητα δεν έχει ανάγκη από παράθυρα στην τηλεόραση, ούτε αυτά ανακηρύσσουν Αγίους.
Άλλα πράγματα ανακηρύσσονται, και πολύ εύκολα μάλιστα.
Ή όπως λέει ο λαός: «Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχια».
Ο λαός έχει πάρει την απόφασή του.
Όλα τα άλλα είναι τυπικές διαδικασίες.
Αρκεί να μην καταντήσουμε για μια ακόμα φορά «τον οίκο του Πατρός μου οίκον εμπορίου»
Η βραχνάδα της φωνής σου έχει ακόμα να μας πει
πολλά.
Νίκος Κύρκος
|
ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ
ΦΟΝΙΚΟ ΠΕΤΑΛΟ ΤΟΥ ΜΑΛΙΑΚΟΥ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ
ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ |
Η παραπάνω ταμπέλα ανεβάσθηκε στην ιστοσελίδα του ΠΕΚ
Λαμίας λίγα λεπτά μετά το δυστύχημα του Μαλιακού με τους 7 νεκρούς μαθητές το
Σεπτέμβριο του 2004.
Ένα μήνα αργότερα όταν το αντιλήφθηκε η Διοίκηση ότι
υπάρχει στην ιστοσελίδα της υπηρεσίας κατεβάστηκε.
Από τότε βρίσκεται στην ιστοσελίδα μου σε ελάχιστη
τιμή στους νεκρούς μαθητές του πετάλου και σε όλους τους άλλους νεκρούς
άγνωστους, γνωστούς και φίλους ( Θανάσης Χαντζάκος,
V 2001).
Μετάβαση στην κορυφή αυτής της σελίδας